Na bijna zeven jaar crisis begint het er zowaar naar uit te zien, dat er echt economisch herstel in aantocht is. De basis van dat herstel is de sterk verzwakte euro. Sinds het begin van het jaar is de euro met bijna 25% gedaald ten opzichte van de dollar. Dat is voor een belangrijk deel te danken aan de maandelijkse opkoop van Europees schuldpapier ter waarde van € 60 miljard. Voor beleggers is het duidelijk, dat die zwakke euro een impuls zal geven aan de Europese export, wat weer de basis moet vormen voor een deugdelijk economisch herstel.
Het optimisme van de Europese belegger is terug te zien aan de koersstijgingen op de Europese financiële markten. Aandelenkoersen zijn in Europa dit jaar al met gemiddeld 18% gestegen. Daar steekt de stijging van 3% van Amerikaanse aandelen maar magertjes bij af.
Daarmee lijkt Europa het patroon te herhalen wat eerder in de VS te zien was, toen de Fed daar startte met het QE programma. De Verenigde Staten hebben momenteel echter gemengde gevoelens bij het zien van de huidige trends. Enerzijds zal er tevredenheid zijn, dat de ECB eindelijk in beweging is gekomen, waardoor de Europese economie eindelijk tekenen van leven vertoont. Daar kunnen ook de Verenigde Staten profijt van hebben. Voordat het zover is, zullen ze echter wel de pijn van de zwakke euro voelen in de vorm van lagere exporten. Nu al beklagen zich veel bedrijven, dat ze op de internationale markten weg geconcurreerd worden door de Europeanen.
Gelukkig voor de Verenigde Staten is de exportsector van aanzienlijk minder belang voor het land dan voor bijvoorbeeld een land als Duitsland. In dat laatste land draagt de exportsector ongeveer 40% bij aan het bruto binnenlands product tegen slechts 13% in de Verenigde Staten. Voor de VS is de private consumptie van eminent belang voor de economie. De werkgelegenheid groeit al meer dan een jaar met meer dan 200 000 banen per maand. De lagere energieprijzen helpen daarbij een handje.
Dat neemt niet weg, dat de eerste waarschuwende geluiden alweer te horen zijn. Mevrouw Yellen van de Fed heeft al enkele malen de gevaren van een te sterke dollar onderstreept. Niet alleen komt de export in gevaar, maar door de steeds duurdere dollar worden de importen steeds goedkoper en dat drukt de toch al lage inflatie nog verder omlaag. De geschiedenis leert bovendien, dat een te dure dollar en groeiende handelstekorten altijd weer de aanzet hebben gegeven tot protectionisme binnen het Congres. Als de dollar nog eens 20% zou winnen, dan zou het tekort op de lopende rekening met $ 500 - $ 600 miljard extra stijgen. Dat zou op een uiterst vervelend moment komen, want Europa en de VS onderhandelen alweer enkele jaren over het trans-Atlantisch Vrijhandels- en Investeringsverdrag (TTIP).
Voorlopig zijn de Amerikanen nog geneigd er het beste van te hopen. De Europeanen doen immers, waar de Amerikanen al zo lang op gehamerd hebben: monetair stimuleren. Zodra de Europese economie daardoor meer handen en voeten krijgt, dan zal de euro vanzelf weer in waarde stijgen, zo is de gedachte. Dan wordt de Amerikaanse concurrentiepositie vanzelf weer beter! Maar wat als de Amerikaanse economie minder sterk blijkt als verwacht? Dan is een zwakke euro het laatste wat de Amerikanen willen.