Het verhaal begint eigenlijk al een beetje vervelend te worden. De devaluatie van de Chinese renminbi zal in de eerste plaats hele vervelende gevolgen voor de Opkomende Landen hebben en voor landen, waarvan de valuta’s steunen op commodities. Het is de algemene overtuiging dat deze landen hun exportpositie aangetast zien worden en dat de lage prijzen voor hun goederen en diensten deflatoir kunnen uitwerken. Vooralsnog lijken deze landen maar op een manier te kunnen antwoorden. Dat is om hetzelfde medicijn te gebruiken als de Chinezen hebben gedaan voor hun economie!
De vraag is natuurlijk, of ook de valuta’s van de grote economische blokken zullen gaan lijden onder de gevolgen van de devaluatie van de Chinese munt. Hier is het oordeel minder eenduidig over. De meeste valutastrategen denken, dat de dollar het minste last van zal hebben. Hooguit zal de Fed in de devaluatie aanleiding zien om de rentestap te vertragen. Anders ligt het, als het om de Eurozone gaat of Japan. Beide blokken hebben het wapen van de monetaire verruiming ingezet om de waarde van hun respectievelijke munt te verlagen om zo hun exportpositie te verbeteren op met name de Chinese markt. Maar de Chinese economie vertraagt en de gedevalueerde renminbi verhoogt de concurrentiekracht van het land. Uitgerekend daar hadden beide blokken geen rekening mee gehouden!
Het zijn toch al moeilijke tijden voor de ECB. Die zag de euro aan kracht winnen ten opzichte van de dollar. Dat is ook al een ongewenste ontwikkeling. De waardestijging van de euro is geen gevolg van een ingeschatte verbetering van de groeipotentie van de eurozone. Het was louter het gevolg van het afbouwen van shortposities in euro’s, waarbij de euro dienst doet als funding currency. Ook met een zwakke euro, lage olieprijzen en een verruimend monetair beleid van de ECB heeft de eurozone al problemen om de beperkte groei vast te houden. Recente cijfers onderstrepen een tegenvallende ontwikkeling in belangrijke landen als Duitsland, Frankrijk en Italië. De vurig gewenste inflatie van 2% lijkt verder uit het zicht dan ooit. Er is weinig fantasie voor nodig, dat noch de ECB noch andere beleidsmakers in de eurozone opgetogen waren over de Chinese devaluatie. Want al voor dat een feit werd, groeide bij de ECB de angst dat ontwikkelingen in China een negatieve uitwerking op de vooruitzichten voor Europa konden hebben.
Een sterker wordende euro is dan ongeveer het laatste waarop beleidsmakers zitten te wachten. Maar hoe te reageren op al deze ongewenste ontwikkelingen is nog maar de vraag. Het lijkt erop, dat Draghi in eerste instantie gaat proberen de euro omlaag te praten. Of dat voldoende is, lijkt zeer de vraag. Lange termijn inflatieverwachtingen hebben de neiging om steeds verder omlaag te gaan. Volgens sommige analisten zal de ECB maar een middel resten en dat is het verlengen van het monetaire verruimingsprogramma tot ver na september 2016.
Voor Japan zijn de vooruitzichten evenmin rooskleurig. Het bruto nationaal product kromp in het 2de kwartaal met 1,6% ondanks het nu al twee-en-een halfjaar durend herstelprogramma, Abenomics. In Japan zien we hetzelfde beeld als in Europa. Lage olieprijzen en een gedevalueerde renminbi drukken de importprijzen, evenals de inflatie. Ook hier is de vraag welke wapens de centrale bank gaat inzetten om de waarde van de yen te drukken. De dreigende verzwakking van meerdere Aziatische valuta’s kan wel eens politiek een heikel punt voor premier Abe zijn, nu zijn strategie maar niet de gewenste vruchten afwerpt. De zwakke yen is van grote waarde geweest voor de exportsector. Dat staat buiten kijf. Maar die zwakke yen heeft tot dusverre verkeerd uitgepakt voor het op het binnenland georiënteerde bedrijfsleven. Bij dat bedrijfsleven werkt het leeuwendeel van de beroepsbevolking. Een nieuwe ronde muntverzwakking zal op weinig enthousiasme kunnen rekenen. Het kan Abe wel eens politiek opbreken.
Valutastrategen denken overigens dat de huidige devaluatie niet zoveel effect zal hebben op de export. Dat wordt echter anders, wanneer de Chinese centrale bank mocht besluiten om nog verder te devalueren. Het zou zomaar kunnen, dat de renminbi dit jaar nog eens 6% verzwakt. Dan zijn overigens alle huidige scenario’s van tafel en worden Japan en Europa met de neus op de feiten gedrukt. Ze zullen zich moeten afvragen of de devaluatie voortvloeit uit de Chinese wens om structureel en marktconform te herstructureren. Of is de evaluatie het stilzwijgende bewijs dat het met China snel de verkeerde kant opgaat? Waarschijnlijk zal de conclusie luiden, dat de renminbi steeds verder verzwakt, omdat de economie steeds verder afglijdt. In dat geval rest Japan en Europa maar een wapen en dat is meegaan in de waardevermindering van de eigen munt!