De spanning lijkt ten top gevoerd, maar steeds opnieuw weten de Grieken weer een nieuwe ronde van onderhandelen uit het vuur te slepen. Op het moment van schrijven, dinsdag vroeg in de avond, is weer een ronde van telefonisch overleg tussen de ministers van financiën afgesproken. De uitslag van deze nieuwe ronde van consultatie is de auteur dus niet bekend. Wel is bekend, wat de houding van de doorsnee Europeaan is ten opzichte van Griekenland. Het land moet met een brede boog uit de eurozone geschopt worden, want alle Grieken zijn luiaards die op hun 53e met pensioen gaan.
De Grieken zijn er inderdaad in geslaagd hun tegenspelers, de schuldeisers, het bloed onder de nagels vandaan te halen. Toch lijkt het me op zijn plaats wat meer aandacht te besteden aan de Griekse positie. De Nederlandse media praten louter het Brusselse standpunt na of spelen in op onderbuikgevoelens, zoals hierboven vermeld. Een eerste vaststelling is, dat het in het lopende conflict waarschijnlijk allang niet meer gaat om geld en economische hervormingen. Nee, het gaat nog louter om macht versus democratie.
Dat is niet helemaal waar. Er dient allereerst vastgesteld te worden, da de hervormingsplannen van de befaamde/ beruchte trojka, IMF, ECB en EC, een groteske mislukking is geworden. In vijf jaar tijd is het Bruto Binnenlands Product van Griekenland met 25% gekrompen. Dat heeft geleid tot een depressie, die zijn gelijke niet kent. Het gaat wel om een depressie die met opzet is teweeg gebracht. Ondanks de fatale misser heeft de trojka niet de minste aanvechting gevoeld om zelfs maar een excuus te prevelen. Sterker nog, het lijkt wel of de leidende technocraten niets van hun eigen echec hebben geleerd. Ze blijven eisen dat Athene in2018 een primair budgetoverschot heeft van 3,5%. Primair wil zeggen, voordat er interestlasten betaald zijn.
Het resultaat van dit beleid zal zijn, dat Griekenland voor een lange reeks van jaren nog ondergedompeld zal zijn in een heftige depressie. En dan te bedenken, dat de Grieken er de afgelopen jaren al in geslaagd waren een surplus van pakweg 1% te kweken. Dat is een prestatie die slechts weinig landen hen nadoen, maar de kosten op het vlak van menselijk lijden waren eveneens heel hoog. De Trojka had en heeft geen oog voor dit menselijk lijden en heeft de eisen verder opgeschroefd zonder acht te slaan op Griekse voorstellen die wel degelijk gedeeltelijk tegemoet kwamen aan de eisen van de schuldeisers.
Laten we daarnaast nogmaals onderstrepen, dat het grootste deel van de financiële steun die aan de Grieken is toegekend via een mooie U-bocht terecht kwam bij Duitse en Franse banken. Die hadden teveel kredieten in Griekenland uit staan en een aantal dreigden om te vallen. De Grieken hebben indirect het Europese bankensysteem overeind gehouden, maar zijn daar uiterst karig voor beloond.
Het zij nogmaals benadrukt, geld en schuld spelen een ondergeschikte rol in het nu maandenlang slepende conflict. Het gaat allang niet meer om het missen van deadlines of het weigeren van deadlines. Het gaat er in feite om, dat ‘Brussel’ Athene op de knieën wil en daarom de duimschroeven steeds verder aandraait. In januari van dit jaar kozen de Grieken een regering die al in de verkiezingsstrijd erop gehamerd had, dat ze een einde zou maken aan het onrechtvaardige bezuinigingsbeleid. Van begin af aan heeft de nieuwe regering woord gehouden. Daarmee maakte ze zich niet erg populair in Brussel. Daar is democratisch handelen niet erg populair. De eurozone, de euro, het zijn geen democratische projecten. Daar weten we in Nederland alles van. Toen we de grondwet verwierpen, werden er drie regels aangepast en daarmee was de kous af. We zijn nu bijna 16 jaar onderweg met het project eurozone en niemand kan met droge ogen nog beweren, dat het een democratisch project is geworden. In tegendeel, het is dan ook niet vreemd dat in brede kring de afkeer jegens de Brusselse kliek/elite groeit.
De linkse Tsipras stuitte in Brussel op een systeem, dat zonder meer verantwoordelijk gehouden kan worden voor de groeiende sociale en economische ongelijkheid in veel zogeheten beschaafde landen. In de visie van Tsipras en de zijnen moet juist de bijna ongebreidelde macht van de rijken ingetoomd en gebroken worden. Voor Brussel was van meet af aan duidelijk, dat de nieuwe Griekse regering nimmer tot hun kring toegelaten mocht worden, sterker nog, die moest van het politieke toneel verdwijnen. En daarom moest hij in een overeenkomst gewrongen worden, die strijdig was met zijn politieke mandaat.
Het referendum van 5 juli wordt een keuze tussen twee kwaden. Een ja-stem houdt in dat Griekenland voor een heel lange periode in een depressie zal verkeren. Het land zal teruggeworpen worden in de tijd en bijna eeuwigdurend afhankelijk blijven van de willekeur van zijn geldschieters. Een nee betekent een Grexit en daarmee zullen ook de poorten naar de hel geopend worden. Het enige verschil zal zijn, dat ze niet meer op hun knieën hoeven voor de Lagardes en Dijsselbloemen van deze wereld. Dat geeft ze in ieder geval de kans om hun lot in eigen hand te nemen. Wat zou u stemmen?